ازدواج کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو

بسیاری از طرفداران سینما و مخاطبان کنجکاو، همواره درباره ازدواج کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو ، دو ستاره درخشان فیلم تایتانیک، سوالاتی داشته‌اند. واقعیت این است که این دو بازیگر بزرگ هرگز با یکدیگر ازدواج نکرده‌اند. رابطه آن‌ها فراتر از شایعات، بر پایه دوستی عمیق و پایدار بنا شده است. این پیوند محکم سال‌هاست که در میان فراز و نشیب‌های زندگی شخصی و حرفه‌ای آن‌ها پابرجا مانده است. آسیا مدیا نیز در گزارش‌های خود بارها به این رابطه صمیمانه و منحصر به‌فرد اشاره کرده و آن را نمونه‌ای از یک دوستی ماندگار در دنیای پرهیاهوی هالیوود دانسته است.

رابطه کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو یکی از ماندگارترین و خاص ترین دوستی ها در هالیوود محسوب می شود. این دو هنرمند که شهرت جهانی خود را عمدتاً مدیون همکاری های سینمایی شان هستند، همواره یکدیگر را حامی و محرم اسرار می دانسته اند. این مقاله به بررسی دقیق تر زندگی، حرفه، و روابط کیت وینسلت می پردازد و به شایعات مطرح شده در مورد ازدواج او با لئوناردو دی کاپریو پاسخ می دهد. ما در این نوشتار، نگاهی عمیق تر به مسیر هنری و افتخارات این بازیگر برجسته خواهیم داشت و جزئیات مهمی از کارنامه هنری و جوایز او را ارائه خواهیم کرد.

کیت وینسلت

 

آغاز زندگی

کیت الیزابت وینسلت در پنجم اکتبر سال ۱۹۷۵ در ردینگ، بارکشر انگلستان دیده به جهان گشود. او از پدری با تبار ایرلندی و مادری با تبار سوئدی متولد شد. مادرش، سالی آن، پیشخدمت و پرستار بچه بود و پدرش، راجر جان وینسلت، با وجود تلاش فراوان در بازیگری، برای تأمین معاش خانواده به کارگری روی آورد.

پدربزرگ و مادربزرگ مادری کیت نیز هر دو بازیگر بودند و کمپانی تئاتر رپرتوری ردینگ را اداره می کردند. کیت دو خواهر به نام های آنا و بث (که هر دو بازیگر هستند) و یک برادر کوچک تر به نام جاس دارد. خانواده وینسلت از نظر مالی در شرایط سختی به سر می بردند و اغلب با کمک های خیریه و وعده های غذایی رایگان زندگی می کردند.

زمانی که کیت ده ساله بود، پدرش در یک حادثه قایق رانی دچار آسیب فیزیکی شدیدی شد که کار را برای او دشوارتر و مشکلات مالی خانواده را دوچندان کرد. کیت در دبستان سنت ماری و کلیسای آل سینتز انگلستان تحصیل کرد. زندگی در خانواده ای هنری، او را از همان کودکی به سمت بازیگری سوق داد و او به همراه خواهرانش در نمایش های آماتور مدرسه و تئاتر محلی جوانان شرکت می کردند.

کیت در پنج سالگی اولین نقش خود را به عنوان مریم در نمایش مولودی مدرسه ایفا کرد. او خود را کودکی با اضافه وزن توصیف کرده که به دلیل ظاهرش مورد آزار و اذیت همکلاسی ها قرار می گرفت، اما این موضوع هرگز او را از پیگیری رویاهایش باز نداشت. در ۱۱ سالگی، او در مدرسه تئاتر ردروفس پذیرفته شد که به عنوان یک آژانس نیز فعالیت می کرد و دانش آموزان را برای تست بازیگری به لندن می فرستاد.

وینسلت در تبلیغات مختلفی ظاهر شد و برای فیلم های خارجی دوبله کرد. او در مدرسه مبصر شد و در نمایش های معروفی مانند «آلیس در سرزمین عجایب»، «شیر، کمد و جادوگر» و «پیتر پن» نقش های اصلی را ایفا کرد. همزمان، او با کمپانی تئاتر استارمیکر در ریدینگ نیز همکاری می کرد و در بیش از بیست نمایش آن ها شرکت داشت، هرچند به دلیل وزنش کمتر برای نقش های اصلی انتخاب می شد. با این وجود، او در موزیکال هایی چون «آنی»، «کتاب جنگل» و «باگزی مالون» نقش های اصلی را به دست آورد.

زندگی شخصی

کیت وینسلت در طول زندگی شخصی خود، سه ازدواج موفق و تجربه مادری را پشت سر گذاشته است. اولین رابطه جدی او در ۱۵ سالگی و هنگام فیلم برداری مجموعه «فصل تاریک» با استیون تردرا، بازیگر و نویسنده انگلیسی، شکل گرفت. این دو در لندن زندگی می کردند و وینسلت او را فردی تأثیرگذار در زندگی اش می دانست.

آن ها در سال ۱۹۹۵ از هم جدا شدند و تردرا دو سال بعد بر اثر تومور استخوان درگذشت. کیت وینسلت به دلیل شرکت در مراسم تشییع جنازه او نتوانست در مراسم افتتاحیه فیلم موفق «تایتانیک» حضور پیدا کند. او در سال ۲۰۰۸ اذعان داشت که هنوز از مرگ تردرا کنار نیامده است.

یک سال پس از مرگ تردرا، وینسلت در صحنه فیلم «مو فرفری زشت» با جیم تریپلتون، دستیار کارگردان آشنا شد. این آشنایی به ازدواج آن ها در نوامبر ۱۹۹۸ انجامید و دخترشان، میا تریپلتون، در سال ۲۰۰۰ متولد شد. کیت ازدواج با جیم را «آشفتگی» توصیف کرد و اذعان داشت که در آن دوره کنترل غرایز خود را از دست داده بود. این زوج در سال ۲۰۰۱ از یکدیگر جدا شدند.

بلافاصله پس از جدایی از تریپلتون، کیت با کارگردان برجسته، سم مندس، آشنا شد. اگرچه وینسلت پیشنهاد بازی در نمایشی از مندس را رد کرد، اما رابطه عاطفی بین آن ها شکل گرفت. کیت که از نحوه نمایش زندگی شخصی اش در رسانه های بریتانیایی دلزده شده بود، به نیویورک نقل مکان کرد. او و سم مندس در مه ۲۰۰۳ در جزیره آنگویلا ازدواج کردند و پسرشان، جو، در همان سال به دنیا آمد.

این خانواده هم در نیویورک و هم در املاک خود در کوتسولدز انگلستان زندگی می کردند. این زوج در میان گمانه زنی های شدید رسانه ای درباره رابطه مندس با بازیگر، ربکا هال، سرانجام در سال ۲۰۱۰ جدایی خود را اعلام کردند و یک سال بعد طلاق گرفتند. وینسلت گفت که از این جدایی دل شکسته شده بود، اما عزم خود را برای مراقبت از فرزندانش با وجود جدایی های زناشویی جزم کرد.

در سال ۲۰۱۱، کیت وینسلت هنگام گذراندن تعطیلات در املاک ریچارد برانسون در جزیره نکر، پس از یک حادثه آتش سوزی، با ادوارد آبل اسمیت (که از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۹ با نام ند راکنرول شناخته می شد) ملاقات کرد. این زوج در دسامبر ۲۰۱۲ در نیویورک ازدواج کردند و پسرشان، بیر، سال بعد متولد شد.

کیت وینسلت علی رغم سه ازدواج و ساختار خانوادگی که ممکن است از نظر برخی «غیر متعارف» تصور شود، خود او این امر را «کمتر از یک خانواده» نمی داند.

پس از بازگشت به انگلستان، وینسلت ملکی روستایی در کنار دریا به ارزش ۳.۲۵ میلیون پوند در وست ویتترینگ، ساسکس خریداری کرد و تا سال ۲۰۱۵ با اسمیت و فرزندانش در آنجا زندگی می کردند. او در سال ۲۰۱۵ از علاقه زیادش به زندگی در روستا صحبت کرد. کیت وینسلت همواره تأکید کرده که پروژه هایی که باعث می شود برای مدت طولانی از فرزندانش دور بماند را رد می کند و دوست دارد مراحل فیلم برداری پروژه هایش را در طول تعطیلات مدرسه برنامه ریزی کند. او از بسته بندی تغذیه و بردن فرزندانش به مدرسه لذت می برد و بر اهمیت حضور مادرانه در زندگی فرزندانش تأکید دارد.

حرفه

 

نقش های اولیه و پیشرفت غیرمنتظره ۱۹۹۴–۱۹۹۶

در سال ۱۹۹۱، کیت وینسلت برای اولین بار در تلویزیون و در مجموعه علمی تخیلی «فصل تاریک» از شبکه بی بی سی ظاهر شد. او در این مجموعه نقش یک دختر مدرسه ای را ایفا کرد. وینسلت از این کار دستمزد بالایی دریافت نکرد و در ۱۶ سالگی به دلیل کمبود بودجه مجبور شد مدرسه ردروفس را ترک کند. او برای تأمین هزینه های زندگی، در یک فروشگاه اغذیه فروشی مشغول به کار شد.

در سال ۱۹۹۲، وینسلت نقش کوچکی در فیلم تلویزیونی «نگرش های آنگلو-ساکسون» داشت. در این فیلم، او نقش دختر یک زن چاق را بازی می کرد و حین فیلم برداری، نظری از کارگردان در مورد شباهت او به بازیگری که نقش مادرش را بازی می کرد، او را وادار به کاهش وزن کرد. او در ادامه، در مجموعه تلویزیونی «برگشتن» (۱۹۹۲–۱۹۹۳) نقش دختر جوان یک مرد ورشکسته را ایفا کرد و در سال ۱۹۹۳، در قسمتی از مجموعه درام پزشکی «تلفات» حضور یافت.

وینسلت از میان ۱۷۵ دختری که برای درام روان شناختی «موجودات آسمانی» (۱۹۹۴) ساخته پیتر جکسون تست بازیگری دادند، انتخاب شد. این فیلم نیوزیلندی بر پایه پرونده قتل پارکر–هیوم در سال ۱۹۵۴ ساخته شده است. وینسلت در این فیلم نقش جولیت هیوم، نوجوانی را بازی می کند که به دوستش در قتل مادر پائولین کمک می کند. او برای این نقش با مطالعه متن دادگاه، نامه ها و دفتر خاطرات این دو دختر و تعامل با افراد آشنا با آن ها آماده شد. این تجربه برای وینسلت استرس زا بود، اما او از آن بسیار آموخت و به سختی می توانست خود را از کاراکتر جدا کند.

منتقدان «موجودات آسمانی» را یک پیشرفت بزرگ برای وینسلت دانستند. دژان تامسون از واشنگتن پست او را «آتش پاره ای زیرک که به هر صحنه ای در آن حضور دارد، درخشش می دهد» توصیف کرد. در همان سال، او در نمایش «آنچه پیشخدمت دید» ساخته جو اورتن به روی صحنه رفت.

هنگام تبلیغ «موجودات آسمانی» در لس آنجلس، وینسلت برای ایفای نقشی کوتاه در فیلم «عقل و احساس» (۱۹۹۵) که اقتباسی از رمان جین آستن بود، تست بازیگری داد. اما تامپسون، نویسنده و بازیگر فیلم، تحت تأثیر روخوانی وینسلت قرار گرفت و او را برای نقش ماریان داشوود انتخاب کرد. انگ لی، کارگردان فیلم، از او خواست که این نقش را با مهربانی و خویشتن داری ایفا کند و او را به انجام تای چی و مطالعه ادبیات گوتیک تشویق کرد.

دیوید پارکینسون از ریدیو تایمز وینسلت را فردی متمایز در میان بازیگران فیلم دانست. این فیلم بیش از ۱۳۴ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت و وینسلت برای آن برنده جایزه بفتا و انجمن بازیگران فیلم برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و نامزد اسکار و گلدن گلوب نیز شد. او همان سال در فیلم «کودکی در دربار شاه آرتور» از دیزنی نیز ظاهر شد.

در سال ۱۹۹۶، وینسلت در دو فیلم درام دورانی دیگر، «جود» و «هملت»، ایفای نقش کرد. در «جود» ساخته مایکل وینترباتم، او نقش زنی جوان طرفدار سافرجت را ایفا می کند که عاشق پسرعموی خود می شود. راجر ایبرت از وینسلت بابت روحیه مبارزه طلبی اش در این نقش تمجید کرد. وینسلت که در تست بازیگری «فرانکنشتاین» (۱۹۹۴) رد شده بود، توسط کنت برانا برای نقش اوفلیا در فیلم «هملت» انتخاب شد. وینسلت در آن زمان ۲۰ سال داشت و از تجربه نقش آفرینی در نمایش شکسپیر با بازیگران برجسته هراس داشت. با وجود تحسین منتقدان، هر دو فیلم «جود» و «هملت» فروش کمی در گیشه داشتند.

شناخت جهانی و فیلم های مستقل ۱۹۹۷–۲۰۰۳

شهرت جهانی کیت وینسلت با بازی در فیلم عاشقانه حماسی «تایتانیک» (۱۹۹۷) ساخته جیمز کامرون رقم خورد. او علاقه مند به بازی در نقش رز دیویت بوکاتر، فردی از طبقه اشرافی در کشتی بدفرجام تایتانیک، بود. کامرون در ابتدا تمایلی به انتخاب او نداشت و کسانی مانند کلر دینز و گوئینت پالترو را ترجیح می داد. اما پشتکار وینسلت و جمله معروفش «تو نمی فهمی! من رز هستم! من حتی نمی فهمم چرا شما هنوز از بقیه تست بازیگری می گیرید!» باعث شد کامرون این نقش را به او بدهد.

در این فیلم، لئوناردو دی کاپریو نقش معشوقه اش جک را ایفا می کند. بودجه ساخت تایتانیک ۲۰۰ میلیون دلار بود و مراحل فیلم برداری اصلی در مکان روساریتو بیچ انجام شد. فیلم برداری برای وینسلت سخت و طاقت فرسا بود؛ او در حین فیلم برداری نزدیک بود غرق شود، به آنفلوآنزا و سرمازدگی مبتلا شد و بازوها و زانویش کبود شده بود. دیوید آنسن از نیوزویک وینسلت را برای به تصویر کشیدن غیرت همراه با ظرافت این شخصیت ستایش کرد. تایتانیک برخلاف انتظارات، با فروش ۲ میلیارد دلاری در گیشه جهانی، در آن زمان پرفروش ترین فیلم تاریخ شد و وینسلت را به بازیگری برجسته در جهان بدل کرد. این فیلم ۱۱ جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم را دریافت کرد و وینسلت نامزد بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

پس از تایتانیک، وینسلت به جای ادامه در مسیر فیلم های تجاری، به نقش آفرینی در فیلم های مستقلی که کمتر دیده شدند، روی آورد. او معتقد بود که «هنوز چیزهای زیادی برای آموختن دارد» و آمادگی تبدیل شدن به یک ستاره را ندارد. او بعداً گفت که این تصمیم طول عمر کاری خودش را تضمین می کند. تنها فیلم وینسلت در سال ۱۹۹۸ درام «مراکش» بود که با بودجه کمی ساخته شده بود. او پیشنهاد بازی در فیلم های عاشقانه «شکسپیر عاشق» (۱۹۹۸) و «آنا و شاه» (۱۹۹۹) را برای نقش آفرینی در این فیلم رد کرد.

پروژه بعدی وینسلت درام «دود مقدس!» (۱۹۹۹) ساخته جین کمپیون بود. او در این فیلم نقش زنی استرالیایی را ایفا می کند که به یک فرقه مذهبی هندی می پیوندد. وینسلت در این پروژه صحبت با لهجه استرالیایی را آموخت و با جین کمپیون همکاری تنگاتنگی داشت. در همان سال، او صداپیشگی شخصیت پویانمایی «پری ها» را بر عهده گرفت و برای گویندگی داستان کوتاه «چهره در دریاچه» در کتاب صوتی «به قصه گو گوش کن» برنده جایزه گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان شد.

در فیلم «قلم پرها» (۲۰۰۰)، وینسلت نقشی مکمل از زن لباس شوی سرکوب شده جنسی را بازی می کند. جیمز گرینبرگ از مجله لس آنجلس، وینسلت را برای «کشف ادامه دار مرزهای آزادی جنسی» ستایش کرد و او را «جسورترین بازیگر زن امروزی» نامید. او برای این فیلم نامزد دریافت جایزه انجمن بازیگران فیلم بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. سال بعد، وینسلت در تریلر جاسوسی «معما» ساخته مایکل اپتد نقش یک ریاضی دان تخیلی را ایفا کرد که در شکستن رمز ماشین انیگما نقش دارد. او در حین فیلم برداری باردار بود و برای جلوگیری از نشان دادن این موضوع، زیر لباس خود کرست می پوشید.

وینسلت و جودی دنچ در درام زندگی نامه ای «آیریس» (۲۰۰۱) نقش رمان نویس، آیریس مرداک، را در سنین مختلف زندگی اش ایفا کردند. وینسلت برای کسب اطلاعات، رمان های آیریس مرداک و کتاب شرح حال «مرثیه برای آیریس» نوشته شوهرش را مطالعه کرد و مصاحبه های تلویزیونی آیریس مرداک را نیز تماشا می کرد. او برای بار سوم نامزد دریافت جایزه اسکار شد و علاوه بر این، نامزد دریافت جایزه بفتا و گلدن گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش مکمل زن نیز شد. سومین فیلم منتشر شده از وینسلت در سال ۲۰۰۱، پویانمایی «سرود کریسمس: فیلم» بود. او برای موسیقی متن این فیلم ترانه «چه می شد اگر» را اجرا کرد که از لحاظ تجاری نیز موفق بود.

وینسلت در سال ۲۰۰۳، پس از یک سال دوری از سینما، در تریلر «زندگی دیوید گیل» ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش روزنامه نگاری سرسخت را بازی می کند که در هفته های پایانی زندگی یک پروفسور محکوم به اعدام، به مصاحبه با وی می پردازد. او در ساخت این پروژه با کارگردان، آلن پارکر، همکاری کرد و معتقد بود که این فیلم سوالات مربوط به مجازات اعدام را مطرح کرده است.

 

پیشرفت مسیر شغلی ۲۰۰۴–۲۰۰۷

کیت وینسلت با جدیت به دنبال نقش هایی بود که داستانشان در دوره امروزی جریان دارد و تمایل داشت از پشت سر هم بازی کردن در فیلم هایی با ژانر درام تاریخی اجتناب کند. او با بازی در فیلم عاشقانه و علمی-تخیلی «درخشش ابدی یک ذهن پاک» (۲۰۰۴) ساخته میشل گوندری به این خواسته رسید. وینسلت در این فیلم نقش دختری عصبی و بی پروا به نام کلمنتاین را ایفا می کند که تصمیم می گیرد خاطرات دوست پسر سابقش (با بازی جیم کری) را از ذهنش پاک کند. این نقش برخلاف کارهای قبلی به او اجازه داد تا جنبه عجیب قالب شخصیتی خود را به نمایش بگذارد.

میشل گوندری وینسلت و کری را ترغیب می کرد تا در صحنه ابتکار عمل نشان دهند و وینسلت نیز برای چابک نگه داشتن خود، کیک بوکسینگ تمرین می کرد. «درخشش ابدی یک ذهن پاک» با فروش متوسطی همراه بود و از سوی چند منتقد به عنوان یکی از بهترین فیلم های قرن بیست و یکم انتخاب شد. پیتر ترورز از رولینگ استون وینسلت را در فیلم «شوک برانگیز و به شدت آسیب پذیر» توصیف کرد. وینسلت این شخصیت را یکی از نقش های مورد علاقه خود انتخاب کرده است. او نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن از بفتا و اسکار شد و می گوید این فیلم نقطه عطفی در زندگی شخصی و حرفه ای اش محسوب می شود و کارگردانان را ترغیب کرد تا به او نقش های متنوعی پیشنهاد دهند.

پروژه بعدی وینسلت درام «در جستجوی ناکجاآباد» (۲۰۰۴) بود که برایش ۶ میلیون پوند دستمزد گرفت. این فیلم درباره جیمز بری (با بازی جانی دپ) و رابطه اش با پسران لولین دیویس است که الهام بخش جیمز بری برای نوشتن شخصیت پیتر پن بود؛ وینسلت در این فیلم نقش مادر پسران، لولین دیویس، را ایفا می کند. او از ایفای نقش در فیلمی دیگر با ژانر دورانی علاقه ای نداشت اما پس از دیدن همدلی و محبت شخصیت فیلم به فرزندانش، این پروژه را پذیرفت. الا تیلور از ال ای ویکلی او را «مثل همیشه درخشان و خاکی» توصیف کرد و پل کلینتون از سی ان ان عقیده داشت که او «در یک نقش آفرینی ظریف و به طور عالی کنترل شده، استثنایی است». او برای این نقش نامزد دریافت جایزه بفتا شد. «در جستجوی ناکجاآباد» ۱۱۶ میلیون دلار در گیشه فروخت و پربیننده ترین فیلم وینسلت پس از «تایتانیک» شد.

در سال ۲۰۰۵، وینسلت در قسمتی از مجموعه کمدی «سیاهی لشکر» با بازی ریکی جرویز و استیون مرچنت ظاهر شد. او در این قسمت برداشتی طنز از خود ایفا کرد—بازیگری که در تلاش برای برد اسکار، نقش راهبه ای را در یک فیلم با مضمون هولوکاست ایفا می کند. وینسلت برای این مجموعه نامزد دریافت جایزه امی ساعات پربیننده بازیگر زن مهمان در مجموعه تلویزیونی کمدی شد. وینسلت سه ماه پس از به دنیا آوردن فرزند دومش، در فیلم کمدی رمانتیک موزیکال «عشق و سیگار» (۲۰۰۵) ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش زنی بی قاعده و بددهن به نام تولا را ایفا می کند. این نقش وینسلت را ملزم به خواندن و رقصیدن کرد و به کاهش وزن او در دوران بارداری نیز کمک کرد. همچنین مچ پای او در هنگام فیلم برداری یکی از سکانس های رقص پیچ خورد. وینسلت پیشنهاد وودی آلن برای بازی در فیلم «امتیاز نهایی» (۲۰۰۵) را رد کرد و گفت که می خواهد زمان بیشتری را در کنار فرزندانش سپری کند.

در سال ۲۰۰۶ چهار فیلم با بازی وینسلت منتشر شد. او نخست در فیلم تریلر سیاسی «همه مردان پادشاه» ظاهر شد که داستانش در دهه ۱۹۴۰ در لوئیزیانا جریان دارد و در این فیلم در مقابل جود لا نقش مکمل را ایفا کرد. این فیلم به دلیل فقدان در بینش سیاسی و ناهماهنگی داستانی، نقدهای ضعیفی از سوی منتقدان دریافت کرد و نتوانست فروش بیشتری در برابر بودجه ۵۵ میلیون دلاری اش داشته باشد. فیلم بعدی او «بچه های کوچک» بود که با استقبال بیشتری روبرو شد. این فیلم بر پایه رمانی به همین نام ساخته شده و داستان آن درباره زنی خانه دار به نام سارا است که با همسایه متأهل خود (با بازی پاتریک ویلسون) روابط عاشقانه دارد.

وینسلت در این فیلم با بازی در نقش مادری بی عاطفه به چالش کشیده شد؛ او در این نقش نه رفتارهای شخصیت خود را درک کرد و نه رابطه اش را. سکانس هایی که مجبور می شد با خصومت به بازیگر نقش دخترش رفتار نشان دهد، برایش ناراحت کننده بود. وینسلت با وجود داشتن دو فرزند، از بازی در سکانس های جنسی که باید برهنه می شد عصبی بود. او این چالش را برای ارائه تصویری مثبت برای زنانی که به قول خودشان «بدن ناقصی» دارند، به عهده گرفت. ای. او. اسکات از نیویورک تایمز می گوید وینسلت با موفقیت «غرور سارا را به اهتزاز درمی آورد، به خودش شک دارد و تمایل گراست». وینسلت نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد و در ۳۱ سالگی، جوان ترین بازیگری شد که پنج نامزدی اسکار به خود اختصاص داده است.

وینسلت پس از «بچه های کوچک» در فیلم کمدی-رمانتیک «تعطیلات» ساخته نانسی مایرز ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش آیریس را ایفا می کند—زنی انگلیسی که در فصل تعطیلات کریسمس با زن آمریکایی (با بازی کامرون دیاز) در حال مبادله خانه است. این فیلم بیش از ۲۰۵ میلیون دلار در جهان فروخت و به بزرگ ترین موفقیت تجاری وینسلت در طول ۹ سال اخیر تبدیل شد. جاستین چنگ، منتقد سینما اظهار داشت فرمول کلیشه ای فیلم هنوز دلپذیر است و به درخشندگی و دلربایی وینسلت اشاره کرد. وینسلت در آخرین فیلم سال خود صداپیشگی شخصیت پویانمایی «برآب رفته» (۲۰۰۶) را بر عهده داشت. تنها پروژه او در سال ۲۰۰۷ گویندگی نسخه انگلیسی فیلم فرانسوی «کودک و روباه» بود.

 

بازیگری با شهرت جهانی ۲۰۰۸–۲۰۱۱

کیت وینسلت در سال ۲۰۰۸ دو نقش را ایفا کرد که با تحسین منتقدان همراه بودند. او فیلم نامه «جاده انقلابی» نوشته جاستین هیث را مطالعه کرد و این پروژه را به شوهر وقت خود، کارگردان سم مندس و همبازی اش در «تایتانیک»، لئوناردو دی کاپریو پیشنهاد داد. این فیلم مصیبت های یک زوج جوان در دهه ۱۹۵۰ در حومه آمریکا را روایت می کند. وینسلت به فکر بازی در نقش زنی افتاد که آرزوهایش برآورده نشده بود، و برای درک روان شناسی زنان خانه دار و شوربخت آن دوران، کتاب «رازوری زنانه» را مطالعه کرد.

مندس دی کاپریو و وینسلت را به گذراندن وقت با هم ترغیب کرد و معتقد بود که این کار به آن ها کمک می کند تا روابط پرتنش شخصیت های خود در فیلم را گسترش دهند. دیوید ادلستین در مجله نیویورک از وینسلت به عنوان «بهترین بازیگر انگلیسی زبان نسل خود» یاد کرد و افزود، «لحظه ای کلیشه ای در عملکرد وینسلت وجود ندارد—نه ژستی، نه کلمه ای».

وینسلت پیشنهاد بازی در فیلم «کتاب خوان» را برای جلوگیری از تداخل برنامه ریزی با «جاده انقلابی» رد کرد. سپس نیکول کیدمن جایگزین او شد اما به علت بارداری فیلم را ترک کرد و موجب شد تا وینسلت دوباره قادر باشد این نقش را بگیرد. این فیلم به کارگردانی استیون دالدری، بر پایه رمان «کتاب خوان» نوشته برنهارد شلینک ساخته شده و وینسلت در آن نقش هانا اشمیتز، نگهبان بی سواد اردوگاه کار اجباری نازی ها را ایفا می کند که با پسری نوجوان رابطه دارد. او برای آماده سازی خود درمورد هولوکاست و گارد اس اس مطالعه و تحقیق کرد. وینسلت برای آموزش دادن خود در مورد نگرش منفی از بی سوادی، مدتی را با دانشجویان لیترسی پارتنرز—سازمانی که به بزرگسالان خواندن و نوشتن یاد می دهد—سپری کرد.

وینسلت قادر به هم فکری با نقش اشمیتز نبود و تلاش کرد تا صادقانه این نقش را بدون رفتارهای انسانی خودش ایفا کند. با وجود این موضوع، برخی از مورخان برای قرار دادن اشمیتز به عنوان مایه هم ذات پنداری با بینندگان انتقاد کردند و سازندگان فیلم را به تجدیدنظرطلبی هولوکاست متهم کردند. تاد مک کارتی از او برای ارائه «پوسته ای به یاد ماندنی از این زن از دست رفته در درون» تحسین کرد و نویسنده ای از دیلی تلگراف در توصیف او گفت: «این بازیگر در اینجا کاملاً نترس است، نه تنها در تمایل خود برای افشای وضعیت جسمانی اش، بلکه امتناع از افشای شخصیت خود از لحاظ روانی».

وینسلت برای بازی در فیلم «جاده انقلابی» و «کتاب خوان» جوایز مهمی را دریافت کرد. او برای هر یک از این فیلم ها جایزه گلدن گلوب دریافت کرد و برای «کتاب خوان»، جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن اسکار و بفتا را به خود اختصاص داد. او در ۳۳ سالگی رکورد خودش به عنوان جوان ترین بازیگری که شش نامزدی اسکار به خود اختصاص داده را افزایش داد. او همچنین سومین بازیگر زن تاریخ شد که در مراسم گلوب گلوب موفق به کسب دو جایزه می شوند. وینسلت در این مدت از توجه و پوشش رسانه ها خسته شده بود و برای دو سال فعالیتی نداشت تا زمانی که بار دیگر برای همکاری خلاقانه آماده شود.

وینسلت با مینی سریال پنج قسمتی «میلدرد پیرس» (۲۰۱۱) از شبکه اچ بی او که اقتباسی از رمان به همین نام نوشته جیمز کین است، به بازیگری بازگشت. او نقش مادری فداکار در طول رکود بزرگ را به تصویر می کشد که از شوهرش جدا شده و عاشق مردی دیگر می شود؛ او همه تلاشش را می کند تا از دختر خودشیفته اش عشق و احترام کسب کند. وینسلت، که اخیراً از سم مندس طلاق گرفته بود، معتقد بود برخی از جنبه های زندگی شخصی شخصیت سریال منعکس کننده جنبه های زندگی شخصی او است. او از گستره این سریال، همان طور که او در هر صحنه از فیلمنامه ۲۸۰ صفحه ای حضور دارد، هراس داشت. وینسلت از داستان این مینی سریال مضطرب و ناراحت بود و همچنین مجذوب رابطه پیچیده میان نقش مادر و دختر بود.

او با سازندگان و طراحان لباس همکاری داشت و پخت پای و تهیه مرغ را آموخت. این سریال مخاطبان کمی داشت اما با نظرات مثبتی از سوی منتقدان همراه بود. مت زولر سیتز از سلان این مینی سریال را «شاهکاری آرام و دلخراش» توصیف کرد و عملکرد وینسلت را «فوق العاده — هوشمند، متمرکز و به ظاهر عاری از خود» توصیف کرد. او برای این نقش آفرینی جایزه امی ساعات پربیننده بهترین بازیگر را کسب کرد و علاوه بر این برنده یک جایزه گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم شد.

نخستین فعالیت سینمایی وینسلت در سال ۲۰۱۱ فیلم تریلر «شیوع» ساخته استیون سودربرگ بود. وینسلت در این فیلم نقش افسر خدمات اطلاعات بیماری های همه گیر را به تصویر می کشد که در حین تحقیقات خود به بیماری مبتلا و آلوده شده است. «شیوع» با موفقیت تجاری همراه بود و دیوید دنبی از نیویورکر وینسلت را برای به دست آوردن ذات یک زن آزرده خاطر تحسین کرد. پروژه بعدی او فیلم «کشتار» به کارگردانی رومن پولانسکی بود که از نمایش نامه «خدای کشتار» نوشته یاسمینا رضا اقتباس شده است. این کمدی سیاه که کاملاً درون یک آپارتمان واقع شده، داستان پدر و مادری را روایت می کند که با فرزندانشان دشمنی دارند. جودی فاستر، جان سی ریلی و کریستف والتس همبازی های او در این فیلم هستند. گروه بازیگران فیلم نامه را به مدت دو هفته مانند یک نمایش تمرین کردند و وینسلت فرزندانش را برای هشت هفته فیلم برداری با خود به پاریس آورد. منتقدان عقیده داشتند این اقتباس به جذابی نمایش نامه نیست، اما عملکرد وینسلت و فاستر را تحسین کردند. وینسلت و فاستر برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شدند.

 

افت و خیز شغلی ۲۰۱۲–۲۰۱۹

کیت وینسلت اذعان داشت که فشار کاری در سال ۲۰۱۱ به او کمک کرد تا از دل شکستگی ناشی از طلاقش کنار بیاید و پس از تکمیل فیلم «کشتار»، برای مدتی از بازیگری کنار کشید تا روی تربیت فرزندانش تمرکز کند. تنها نقش آفرینی او در سال ۲۰۱۲ قسمت کوتاهی از فیلم مجموعه ای «فیلم ۴۳» بود که آن را چهار سال پیش فیلم برداری کرده بود؛ این فیلم ضعیف ترین نقدها را در طول حرفه وینسلت به همراه داشت.

وینسلت در آن سال کتاب صوتی رمان «ترز راکن» نوشته امیل زولا را گویندگی کرد. او تمایلی به پذیرفتن پیشنهاد جیسون رایتمن برای ایفای نقش در فیلم اقتباسی شده از رمان «روز کارگر» نوشته جویس مینارد را نداشت، اما پس از آنکه جیسون رایتمن ساخت فیلم را به مدت یک سال به تعویق انداخت تا تعهد وینسلت به فرزندانش را برآورده کند، این پیشنهاد را پذیرفت. فضای این فیلم در تعطیلات روز کارگر رقم می خورد و داستان مادری تنها و مبتلا به برزن هراسی با نام ادل (وینسلت) را روایت می کند که عاشق یک مجرم فراری می شود. وینسلت که شخصیت ادل را «آسیب پذیرتر نسبت به قدرت» توصیف کرده بود، نقش آفرینی اش در این فیلم از سبک زنان با اراده ای که معمولاً ایفا می کند، متفاوت بود. صحنه ای از فیلم او را ملزم به تهیه شیرینی پای کرد که این تجربه را از پختن این غذا در «میلدرد پیرس» به دست آورده بود. بازخورد منتقدان از این فیلم منفی بود؛ کریس ناشاواتی از انترتینمنت ویکلی از فیلم انتقاد کرد و آن را «کسل کننده و ملودراماتیک» دانست اما از وینسلت بابت افزودن لایه هایی به نقش بی حس خود تقدیر کرد. او برای دهمین بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد.

وینسلت در سال ۲۰۱۴ نقش زنی خبیث به نام جنین متیوز را در فیلم علمی-تخیلی «سنت شکن» ایفا کرد. داستان و فضای این فیلم در یک پادآرمان شهر واقع شده و اقتباسی از رمان بزرگسالان به همین نام نوشته ورونیکا راث است. وینسلت در حین فیلم برداری فرزند سوم خود را باردار بود و لباس های بازیگری برای سازگاری با او باید تغییر می کرد. او در بیشتر روند فیلم برداری از هم بازی هایش دور بود تا شخصیت ترسناک خود را حفظ کند. ریچارد لاوسون از ونتی فر این فیلم را به طور نامطلوب با «بازی های گرسنگی» مقایسه کرد و عقیده داشت که وینسلت در آن به اندازه کافی استفاده نشده است. این فیلم ۲۸۸ میلیون دلار در جهان فروش داشته است.

وینسلت در همان سال با فیلم «هرج ومرج کوچک» به ژانر دورانی بازگشت. این فیلم به کارگردانی آلن ریکمن درباره کاخ هایی است که به دستور لوئی چهاردهم شروع به احداث شده و باعث نابودی باغ ها شده است. او در این فیلم نقش معمار خیالی به نام سابین دو بارا را ایفا می کند؛ شخصیتی که به عقیده وینسلت مانند خودش بر غم و ناراحتی شدید غلبه کرده بود. کاترین شورارد از گاردین به «صداقت احساسی» که وینسلت به آن نقش بخشیده اشاره کرد. وینسلت در آن سال کتاب های صوتی رمان های کودکانه «ماتیلدا» و «انگشت جادویی» نوشته رولد دال را گویندگی کرد.

در سال ۲۰۱۵، وینسلت بار دیگر نقش جنین متیوز را در بخش دوم مجموعه «سنت شکن» با عنوان فرعی «شورشی» بازی کرد که با وجود نقدهای منفی، ۲۹۷ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت. فیلم بعدی وینسلت، اقتباسی از رمان گوتیک استرالیایی به نام «خیاط» بود که کارگردانش جوسلین مورهوس آن را یادآور فیلم وسترن «نابخشیده» (۱۹۹۲) توصیف کرد. وینسلت در این فیلم نقش زنی اغواگر به نام تیلی داناج را ایفا می کند که سال ها بعد از متهم شدن به قتل، به زادگاه خود بازمی گردد. او برای این فیلم خیاطی را آموخت و برخی از لباس های شخصی خود را نیز طراحی کرد. این پروژه در صحرای استرالیا کلید خورد و وینسلت پوشیدن لباس های کوتاه در هوای ناملایم را دشوار می دانست. رابرت آبیل از لس آنجلس تایمز با وجود اینکه فیلم را دوست نداشت، اما از وینسلت بابت کم اهمیت جلوه دادن نقش اغراق آمیز خود تحسین کرد. این فیلم یکی از پرفروش ترین فیلم های استرالیایی در تمام ادوار است اما در نقاط دیگر جهان فروش بالایی نداشت. وینسلت برای این نقش آفرینی برنده جایزه اکتای بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

وینسلت حین فیلم برداری «خیاط» از پروژه ای درباره زندگی نامه استیو جابز به نویسندگی آرون سورکین و کارگردانی دنی بویل مطلع شد. او که علاقه مند به بازی در نقش رئیس بازاریابی جابز جوانا هافمن بود، تصویری از خودش در لباس هافمن را برای تهیه کننده فیلم ارسال کرد. «استیو جابز» با بازی مایکل فاسبندر در نقش اصلی، در سه نمایش روایت می شود که هر یک نقطه عطفی در حرفه جابز را به تصویر می کشد. وینسلت در حین آماده سازی، مدتی را با هافمن گذراند و با مربی گویش کار می کرد تا مانند لهجه هافمن که مخلوطی از ارمنی و لهستانی بود صحبت کند؛ از نظر وینسلت، این نقش آفرینی دشوارترین کار در طول حرفه اش بود. گروه بازیگران هر نقشی را مانند یک نمایش نامه تمرین می کردند و آن را به ترتیب فیلم برداری می کردند. وینسلت با فاسبندر همکاری تنگاتنگی داشت و روابط پشت صحنه ای آن ها نمایشی از پویایی همکارانه میان جابز و هافمن بود. این فیلم باعث شد وینسلت بهترین نقدها را در کارنامه هنری خود داشته باشد اما از لحاظ فروش موفق نبود. پیتر هاول از تورنتو استار او را بابت یافتن «توانایی و ظرافت» در نقش خود تحسین کرد. او برای این فیلم برنده جوایز گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و توانست برای هفتمین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شود.

وینسلت در فیلم جنایی-تریلر «تریپل ناین» (۲۰۱۶) ساخته جان هیلکات در نقش ایرینا ولاسلوف، یک گانگستر بی رحم روسی-اسرائیلی بازی کرد. آن هورنادای، منتقدی از واشینگتن پست عقیده داشت وینسلت در حقیقت نتوانسته این نقش را به تصویر بکشد. در همین سال، ایفای نقش او در «زیبایی موازی» که داستانش در مورد مردی (با بازی ویل اسمیت) است که با مرگ دخترش دست وپنجه نرم می کند، از سوی منتقدان مورد انتقاد قرار گرفت. امیلی یوشیدا از مجله نیویورک این فیلم را یک بازسازی بی مفهوم از فیلم «سرود کریسمس» توصیف کرد. این فیلم در گیشه فروش متوسطی داشت.

وینسلت با فیلم رمانتیک و فاجعه ای «کوه میان ما» (۲۰۱۷) پذیرفت تا نقشی را بر عهده بگیرد که نیاز به تحرک جسمانی داشته باشد. در این فیلم ادریس البا و خودش نقش دو غریبه را ایفا می کنند که از هواپیما در یک رشته کوه یخی و منزوی سقوط می کنند. آن ها در کوه های غرب کانادا در ارتفاع ۱۰٬۰۰۰ فوت از سطح دریا که درجه حرارت هوا بسیار پایین بود این پروژه را فیلم برداری کردند. وینسلت در فیلم بدل کاری های خود را ایفا کرد و آن را خسته کننده ترین تجربه زندگی شخصی و حرفه ای خود توصیف کرد. به گفته موریا مک دونالد از سیاتل تایمز، کاریزما و شیمی این دو بازیگر یک فیلم متوسط را بهبود بخشیده است.

آخرین نقش آفرینی وینسلت در سال ۲۰۱۷ درام «واندر ویل» ساخته وودی آلن بود که داستانش در دهه ۱۹۵۰ در جزیره کنی رقم می خورد. او در این فیلم نقش جینی، یک زن خانه دار خون گرم را داشت که با یک مربی نجات غریق (با بازی جاستین تیمبرلیک) رابطه دارد. او این شخصیت را دائماً ناراضی و پریشان توصیف کرد؛ نقش آفرینی در این پروژه برای وینسلت که از اضطراب رنج می برد، دشوار بود. منولا دارگیس از نیویورک تایمز فیلم نامه آلن را نپسندید و نقش آفرینی وینسلت را برای پرکردن «شخصیت کهنه همراه با زندگی پر تب وتاب» اش تحسین کرد. در گفتگوی مطبوعاتی این فیلم، وینسلت در مورد تصمیم خود برای کار با آلن علی رغم اتهام سوءاستفاده جنسی این شخص، اظهار نظری نکرد اما گفت که از این همکاری راضی است. او از آن زمان از کار با آلن و رومن پولانسکی ابراز تأسف و پشیمانی کرده است.

وینسلت در سال ۲۰۱۹ صداپیشگی مجموعه تلویزیونی پویانمایی «مومین والی» را بر عهده داشت. او سپس در کنار سوزان ساراندون و میا واشیکوفسکا در فیلم «سیه پر» که بازسازی فیلم دانمارکی «قلب خاموش» (۲۰۱۴) بود، نقش اصلی را ایفا کرد. بنجامین لی از مجله گاردین، «سیه پر» را «کمتر یک فیلم و بیشتر کارگاه بازیگران» توصیف و انتخاب این نقش برای وینسلت را نامناسب دانست.

تجدید فعالیت ۲۰۲۰–اکنون

کیت وینسلت دیرینه شناس ماری انینگ را در «آمونیت» (۲۰۲۰) به تصویر کشید. این درام تاریخی، به عاشقانه ای میان انینگ و شارلوت مورچیسون (با بازی سرشه رونان) می پردازد و داستان آن در دهه ۱۸۴۰ انگلستان جریان دارد. او از بین گروه بازیگران فیلم «گزارش فرانسوی» ساخته وس اندرسن خارج شد تا مدت زمان آماده سازی بیشتری را برای این پروژه داشته باشد. وینسلت همکاری تنگاتنگی با رونان داشت و در این فیلم سکانس های جنسی خودشان را ایفا کردند. او برای بیشتر مراحل فیلم برداری، به تنهایی در کلبه ای اجاره ای در دورست زندگی می کرد تا وارد فضای روحی و ذهنی شخصیت خود شود. کارین جیمز در بی بی سی وینسلت را بابت به تصویر کشیدن انینگ در نقش فردی «سخت گیر و بی دوام اما بسیار دلسوز» تحسین کرد و «نقش آفرینی کنترل شده و مقتدر» او را یکی از بهترین اجراها در طول حرفه اش دانست. مانوئل بتانکور از مجله نیویورک از آن با عنوان «بازگشتی به سبک خود» استقبال کرد. او مدتی بعد صداپیشگی اقتباس سینمایی از رمان «زیبای سیاه» را بر عهده گرفت و اسب شخصیت زیبای سیاه را گویندگی کرد که به وسیله دیزنی پلاس پخش شد.

وینسلت در سال ۲۰۲۱ با مینی سریال شبکه اچ بی او، تحت عنوان «میر اهل ایست تاون» (۲۰۲۱) به تلویزیون بازگشت. او یکی از تهیه کننده های اجرایی این سریال انحصاری بود و در آن نقش کارآگاه پلیسی با وضعیت نابسامان را ایفا می کند که در حال حل پرونده آدم کشی است. فیلم برداری این پروژه در شهرستان دلاویر صورت گرفت و وینسلت اصرار داشت که در این نقش با «لهجه دلکو» — نسخه ای از لهجه انگلیسی فیلادلفیا که در این شهرستان کاربرد دارد — صحبت کند؛ به باور او، این یکی از سخت ترین لهجه هایی بود که باید فرا می گرفت. به منظور بازی در نقش میر — زنی که فرزندش را به دلیل خودکشی از دست داده است — او یک پیشینه داستانی برای شخصیت مذکور خلق کرد و از نزدیک با یک مشاور غم و اندوه همکاری کرد. این مینی سریال و نقش آفرینی او مورد تحسین گسترده منتقدان قرار گرفت؛ منتقد سینما ریچارد روپر نوشت که وینسلت با این مجموعه «فهرست بلندی از اجراهای خارق العاده و فرورفته در نقش» خود را افزایش می دهد. «میر اهل ایست تاون» از لحاظ آمار بینندگان در شبکه اچ بی او موفق بود و وینسلت بار دیگر برنده جایزه امی ساعات پربیننده، گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم در رشته بهترین بازیگر زن در مینی سریال شد.

به دنبال «میر اهل ایست تاون»، وینسلت یک سال از بازیگری مرخصی گرفت تا مدت زمان بیشتری را در کنار فرزندانش سپری کند. او فیلم مستند «یازده روز در مه» (۲۰۲۲) درباره بمباران ۲۰۲۱ غزه توسط اسرائیل را گویندگی کرد. وینسلت در قسمتی با مدت زمان بالا و فی البداهه از مجموعه آنتولوژی کانال ۴، یعنی «من هستم…» تحت عنوان «من روث هستم» در کنار دخترش میا تریپلتون به ایفای نقش پرداخت که در مورد اثرات منفی رسانه های اجتماعی بود. او برنده دو جایزه تلویزیونی بفتا در رشته بهترین بازیگر و بهترین مجموعه تک قسمتی شد.

وینسلت در سال های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به طور همزمان دو دنباله بر فیلم علمی تخیلی «آواتار» (۲۰۰۹) به کارگردانی جیمز کامرون را با استفاده از فناوری ضبط حرکت فیلم برداری کرد. او برای نقشی که در فیلم داشت، غواصی آزاد را آموخت و توانست نفس خود را به مدت هفت دقیقه زیر آب نگه دارد که بابت این کار رکورد جدیدی برای هر صحنه ضبط شده در زیر آب ثبت کرد. «آواتار: راه آب» که در سال ۲۰۲۲ اکران شد، بیش از ۲ میلیارد دلار فروش داشت و سومین فیلم پرفروش تاریخ شد. همچنین بعد از «تایتانیک»، دومین فیلم وینسلت بود که به این مقدار فروش رسید.

وینسلت به مدت هشت سال در ساخت فیلم زندگی نامه ای از مدل و عکاس جنگ، لی میلر، دخیل بود. او نقش اصلی این شخصیت و تهیه کنندگی پروژه را در فیلم مربوطه، «لی» (۲۰۲۳) به عهده گرفت. وینسلت فیلم بردار الن کوراس (فیلم بردار «درخشش ابدی یک ذهن پاک» با بازی وینسلت) را به کار گرفت تا نخستین تجربه کارگردانی بلندش را با این پروژه تجربه کند. وینسلت در هنگام فیلم برداری زمین خورد که منجر به سه هماتوم در ستون فقراتش شد؛ او با وجود درد به کارش ادامه داد. به عقیده تحلیل گران هالیوود ریپورتر، نحوه نقش آفرینی وینسلت در پیشرفت این فیلم زندگی نامه ای معمولی نقش داشته است.

وینسلت سپس در مینی سریال دیگری از شبکه اچ بی او تحت عنوان «رژیم» به ایفای نقش پرداخت. داستان آن در مورد کشور مستبد تخیلی است که در آستانه سقوط قرار دارد. برای بازی در نقش دیکتاتور مبتلا به خودبزرگ بینی، وینسلت به یک عصب پژوه و یک روان درمان گر مراجعه کرد تا پیشینه شخصیتی برای نقش خود به وجود بیاورد. به نظر منتقدان، نقش آفرینی وینسلت برتر از این مجموعه بود. وینسلت نقش خود را بار دیگر در فیلم «آواتار ۳» بازآفرینی خواهد کرد.

بازخورد و سبک بازیگری

اغلب منتقدان سینما کیت وینسلت را یکی از «برترین بازیگران زن نسل خود» می دانند. او با اینکه در اوایل حرفه اش با فیلم پرفروش «تایتانیک» به بازیگری با شهرت جهانی تبدیل شده، اما به ندرت در فیلم های تجارت محور به ایفای نقش پرداخته است. روزنامه نگاری از مجله ال معتقد است گزینش های او نمایان گر «شوق و نگرش بازیگری همه کاره است که در جسم یک ستاره سینما محصور شده است». در نظرسنجی سال ۲۰۲۲ مجله امپایر، وینسلت از سوی خوانندگان این مجله به عنوان یکی از ۵۰ بازیگر بزرگ تاریخ انتخاب شد. این مجله او را «نیروی دراماتیکی» نامید که بازی در «همه جور از فیلم های تاریخی و ژانرها با حسی منحصر به فرد از وقار و توانایی را به عهده می گیرد».

تام پروتا، نویسنده کتاب «بچه های کوچک»، می گوید وینسلت «به سوی نقش های مشکل ساز در فیلم های کوچک تر جذب می شود» و معمولاً نقشی از زنان «سخت و پیچیده و به طور بالقوه نامهربان» را ایفا می کند. مارک هریس، روزنامه نگار، در نقد خود می نویسد او در زمینه «زنان بی احساس، بی قرار، آشفته، ناخشنود، مبهوت، سخت گیر» تخصص دارد و جان هیساک از دیلی تلگراف از او درون مایه ای از شخصیت هایی را که دارای روحیه آزادی هستند و در خودشان جنبه جنسی دارند را تعریف کرده است. آنتونی لین از مجله نیویورکر وینسلت را با سرسختی مرتبط می داند و می نویسد «مجموعه سخن وری و شعله نگاه او نشان از روحیه ای رهایی بخش دارد که راه پیش رو را می داند و مصمم است در این راه قدم بردارد».

ژوزفین لیوینگستون از نیو ریپابلیک، وینسلت را در نقش هایی که «هیچ آسیب پذیری احساسی واقعانه ای ندارد» قانع کننده نمی داند و معتقد است هنگامی که «فرصتی برای هیستریک شدن» پیدا می کند، بسیار متقاعدکننده می شود. لئوناردو دی کاپریو، هم بازی او در «تایتانیک» و «جاده انقلابی»، وینسلت را «آماده ترین و محقق شده ترین بازیگر سر صحنه» می داند و جود لا، هم بازی او در «تعطیلات»، معتقد است که وینسلت با وجود جدی بودن، «بسیار آرام و خوش اخلاق» است. دنی بویل، کارگردان فیلم «استیو جابز» وینسلت را بازیگری می داند که از بازی در نقش های شبیه به هم پرهیز می کند و می گوید او تلاش می کند «دیدگاه کارگردانان و تهیه کنندگان را نسبت به خود تغییر دهد» تا بتواند به عنوان هنرمند به چالش کشیده شود.

وینسلت می گوید علاقه مند است که نقش «زنان دارای احساس نگرانی» با تمایلات توانمندانه را بازی کند که معایب و احساس عدم اعتماد به نفس را می پوشاند، و با «زنانی که در پی یا در حال گریز از وضعیتی هستند، در جستجوی عشق هستند، در درون عشق مبارزه می کنند یا مسائل بزرگ زندگی شخصی را زیر سوال می برند» ارتباط برقرار می کند. او مجذوب نقش هایی است که هم زمان با مبارزات شخصی خودش در مقاطع خاصی از زندگی همراه است. وینسلت به سختی خودش را از قالب شخصیتی نقش هایش جدا می کند. او در این باره می گوید «شما باید هر روز با احساسات واقعی خود روبرو شوید. و این موضوع بسیار طاقت فرسا است. سپس باید به خانه بروید و شام درست کنید». هرچند او نقش آفرینی را روشی درمان کننده می داند. وینسلت برای تمایل به نقش آفرینی سر صحنه های برهنه معروف است. او این کار را در دوازده فیلم خود انجام داده است؛ هرچند پیش از موافقت برای انجام این کار، سهم خود را نیز در داستان فیلم در نظر می گیرد. او معتقد است چنین صحنه هایی باعث ایجاد تصویری مثبت از بدن در میان زنان می شود.

چهره عمومی

سالی هولمز در مقاله ای برای مجله ال در سال ۲۰۱۵، توانایی کیت وینسلت در ایجاد ارتباط با شیوه خودش را شرح داد. جو الیسون از مجله وگ می نویسد او «حالت و روحیه توانا و تقریباً ویژه ای» دارد. کیرا کاکرین از گاردین او را «ماهر در سخن گفتن، کارآزموده، و دارای عظمت خاصی» می داند. کریستا اسمیت از ونتی فر که وینسلت را رک گو توصیف می کند، معتقد است که او با وجود ستاره بودن، هیچ تظاهری از خود ندارد.

تغییرات وزنی وینسلت در طول سال ها مورد مستند و پوشش از سوی رسانه ها بوده است. او صراحتاً در امتناع از اجازه دادن هالیوود برای دیکته کردن وزنش صحبت کرده است. در سال ۲۰۰۳، نسخه بریتانیایی مجله جی کیو عکس هایی از وینسلت منتشر کرد که به صورت دیجیتالی تغییر کرده بود تا قد بلندتر و لاغرتر به نظر برسد. او گفت این تغییرات بدون رضایت خودش انجام شده است، و جی کیو متعاقباً از وینسلت عذرخواهی کرد. در سال ۲۰۰۷، وینسلت در پرونده دادگاه افترا علیه مجله گرازیا که ادعا کرده بود وینسلت به متخصص تغذیه مراجعه می کند، پیروز شد. او ۱۰ هزار پوند خسارت دریافت کرد و مبلغ آن را به یک مؤسسه خیریه در زمینه اختلالات تغذیه اهدا کرد. وینسلت در پرونده ای دیگر در سال ۲۰۰۹ علیه تبلوید انگلیسی دیلی میل که ادعا کرده بود او در مورد رژیم ورزشی خود دروغ می گوید، پیروز شد. این مجله بابت کارش عذرخواهی کرد و ۲۵٬۰۰۰ پوند به وینسلت پرداخت کرد.

در سال ۲۰۰۵، نام وینسلت در فهرست «زیباترین افراد» از مجله پیپل قرار گرفت. زیبایی و جذابیت جنسی او از سوی چندین نشریه دیگر از جمله مجلات هارپرز بازار، هو و امپایر مورد توجه قرار گرفته است. وینسلت می گوید از ایده آل زیبایی در هالیوود راضی نیست و با افتخار از موقعیت سلبریتی بودن خود برای توانمندسازی زنان برای پذیرش ظاهر خود استفاده می کند. او در مورد خودداری به استفاده از بوتاکس و جراحی پلاستیک صحبت کرده است. وینسلت در کنار دیگر بازیگران، اما تامپسون و ریچل وایس در تلاش برای تشویق پیری طبیعی، لیگ تشریحی ضد آرایش کردن در بریتانیا را تشکیل داد. او به مجلات و برندها دستور می دهد چین و چروک هایش را به صورت دیجیتالی در عکس ها صاف نکنند. وینسلت مایل نیست در مورد عدم توازن درآمدی بین جنسیت ها در صنعت فیلم بحث کند، زیرا دوست ندارد در مورد دستمزدش به طور عمومی صحبت داشته باشد. او از سفر تفریحی شلوغ و پر نقش و نگار و رویدادهای فرش قرمز بیزار است و آن ها را هدر دادن پول می داند.

در سال ۲۰۰۹، فوربز دستمزد سالیانه وینسلت را ۲ میلیون دلار گزارش کرد که بیشتر آن ناشی از قراردادهای اعلام تأییدی او بود. در همان سال، شورای فیلم بریتانیا محاسبه کرد که او از سال ۱۹۹۵ از نقش های بازیگری خود ۲۰ میلیون پوند دستمزد کسب کرده است. مجله تایم در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۱ از وینسلت به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در جهان یاد کرده است. در سال ۲۰۱۱، موزه مادام توسو لندن از مجسمه مومی وینسلت رونمایی کرد. وینسلت یک سال بعد جایزه سزار افتخاری را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۴، ستاره ای با نامش در پیاده روی مشاهیر هالیوود نصب شد. وینسلت در سال ۲۰۱۲ به پاس خدماتش در صنعت نمایش، به مقام فرمانده والای امپراتوری بریتانیا (CBE) منصوب شد.

سایر فعالیت ها

کیت وینسلت در کنار کمک های مالی و به حراج گذاشتن اقلام خود، از چندین مؤسسه خیریه نیز حمایت و پشتیبانی می کند. او در سال ۲۰۰۶ حامی مؤسسه خیریه مستقر در گلاستر به نام «ایمن گاه خانواده» شد. این مؤسسه به خانواده های آسیب پذیر و ناتوان خدمات مشاوره ای ارائه می دهد. در همان سال، پاکت های دست ساز طراحی شده توسط وینسلت برای کمپین «فشاردادن پاکت» که توسط مؤسسه ملی سوادآموزی ایجاد شده بود، به حراج گذاشته شد. وینسلت یکی از سلبریتی هایی بود که در حراج سال ۲۰۰۷ برای جمع آوری کمک های مالی به سازمان امداد افغانستان شرکت کرد. او در سال ۲۰۰۹ به «باترفلای بوک»، مجموعه ای از طرح های ساخته چندین سلبریتی برای جمع آوری هزینه تحقیقات در زمینه سرطان خون، کمک کرد.

همچنین در سال ۲۰۰۹، وینسلت به همراه لئوناردو دی کاپریو، جیمز کامرون و سلین دیون به میلوینا دین، آخرین بازمانده از غرق شدن کشتی «تایتانیک»، ۳۰۰۰۰ دلار کمک مالی کردند. وینسلت در سال ۲۰۰۹ نسخه انگلیسی مستندی ایسلندی با عنوان «شجاعت مادری: گستاخی صحبت کردن با اوتیسم» را گویندگی کرد. این مستند درباره مادری به نام مارگرت اریکسدوتیر است که فرزندش، کلی تورستاینسون، به اوتیسم غیر کلامی مبتلا است. او در سال ۲۰۱۰ با الهام از این داستان با اریکسدوتیر همکاری کرد و سازمانی غیردولتی به نام بنیاد کلاه زرین تشکیل داد. هدف این سازمان ایجاد آگاهی درباره اوتیسم است و نام آن برگرفته از شعری نوشته تورستاینسون است. وینسلت برای افزایش بودجه و آگاهی به این بنیاد، به عنوان سفیر برند، با شرکت های لانکوم و لونژین همکاری کرد. او در سال ۲۰۱۱ یک مجموعه آرایشی برای شرکت لانکوم ساخت و در سال ۲۰۱۷ یک ساعت جدید برای شرکت لونژین طراحی کرد.

وینسلت در سال ۲۰۱۲ کتابی درباره اوتیسم با عنوان «کلاه زرین: گستاخی صحبت کردن با اوتیسم» نوشت که از طریق سایمون اند شوستر منتشر شد. این کتاب شامل مکاتبات میان وینسلت و اریکسدوتیر، اظهارات شخصی سلبریتی های مختلف و با مشارکت تورستاینسون است. منتقدی از پابلیشرز ویکلی این کتاب را به دلیل «گرمی و صمیمیت» آن تحسین کرد. سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲ این کتاب را در مراسمی در روز آگاهی جهانی اوتیسم معرفی کرد. وینسلت برای فعالیت با بنیاد کلاه زرین، جایزه «یو دونا اسپانیا» را برای بهترین کار بشردوستانه دریافت کرد.

وینسلت در سال ۲۰۱۰ ویدئویی را برای بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر جانوران (PETA) روایت کرد که ظلم به حیوانات را در تولید جگر چرب نشان می داد. او سرآشپزها را تشویق کرد تا این محصول را از منوی خود حذف کنند و از مصرف کنندگان خواست که آن را تحریم کنند. وینسلت در سال ۲۰۱۵ از کمپین «بزرگ ترین درس جهان» یونیسف حمایت کرد؛ این کمپین باعث آگاهی کودکان در مورد توسعه پایدار و شهروندی جهانی می شود. وینسلت در دوران کودکی به دلیل وزنش مورد تمسخر قرار می گرفت و در مقابل بدنامی و زورگویی موضع می گرفت. او یک فیلم کوتاه استرالیایی به نام «دیزی چین» (۲۰۱۵) را گویندگی کرد که درباره قربانیان آزار سایبری است.

وینسلت در سال ۲۰۱۷ با بنیاد زیست محیطی لئوناردو دی کاپریو برای جمع آوری کمک های مالی مربوط به گرمایش جهانی همکاری کرد. او و دی کاپریو در آن سال شام خصوصی خودشان را برای جمع آوری پول درمان سرطان زنی انگلیسی به حراج گذاشتند. وینسلت در سال ۲۰۱۸ با برند لانکوم و مؤسسه ملی سوادآموزی همکاری کرد تا برنامه ای را اجرا کند که هدف آن آموزش به زنان محروم بریتانیا است. در سال ۲۰۲۱ او در مورد همجنس گراهراسی در هالیوود صحبت کرد و گفت بازیگرانی را می شناسد که از «علنی شدن گرایش جنسی خود هراس دارند، چرا که فکر می کنند چنین امری مانع از ایفای نقش افراد دگرجنسگرا خواهد شد».

 

کارنامه هنری و جوایز

کیت وینسلت از سال ۱۹۹۴ در سینما پرکار بوده است. بنا به گزارش پورتال آنلاین باکس آفیس موجو و بازبینی منتقدان وبگاه راتن تومیتوز، موفق ترین فیلم های وینسلت از نظر فروش و نقدهای منتقدان، عبارتند از: «موجودات آسمانی» (۱۹۹۴)، «عقل و احساس» (۱۹۹۵)، «هملت» (۱۹۹۶)، «تایتانیک» (۱۹۹۷)، «درخشش ابدی یک ذهن پاک» (۲۰۰۴)، «در جستجوی ناکجاآباد» (۲۰۰۴)، «تعطیلات» (۲۰۰۶)، «شیوع» (۲۰۱۱)، «سنت شکن» (۲۰۱۴)، «سنت شکن: شورشی» (۲۰۱۵)، «استیو جابز» (۲۰۱۵) و «آواتار: راه آب» (۲۰۲۲). پروژه های تلویزیونی او شامل مینی سریال های «میلدرد پیرس» (۲۰۱۱)، «میر اهل ایست تاون» (۲۰۲۱) و «رژیم» (۲۰۲۴) می شوند. این کارنامه هنری پربار، نشان دهنده تعهد و استعداد بی نظیر او در دنیای بازیگری است.

آکادمی علوم و هنرهای سینما وینسلت را برای نقش آفرینی در آثار متعددی به رسمیت می شناسد. او سه جایزه بفتا برنده شده است: بهترین بازیگر نقش اول زن برای «کتاب خوان» (۲۰۰۸) و بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای «عقل و احساس» (۱۹۹۵) و «استیو جابز» (۲۰۱۶). او برای «میلدرد پیرس» (۲۰۱۱) و «میر اهل ایست تاون» (۲۰۲۱) برنده جایزه امی ساعات پربیننده بهترین بازیگر زن در مینی سریال شده است. همچنین برای روایت کتاب صوتی «به قصه گو گوش کن» (۱۹۹۹) جایزه گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان را کسب کرد. وینسلت دریافت کننده پنج جایزه گلدن گلوب از طریق انجمن مطبوعات خارجی هالیوود است: او جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای «کتاب خوان» و «استیو جابز»، بهترین بازیگر نقش اول زن برای «جاده انقلالی» و بهترین بازیگر نقش اول زن در مینی سریال برای «میلدرد پیرس» و «میر اهل ایست تاون» را برنده شده است. او یکی از اندک بازیگران زن در تاریخ است که توانسته اند سه جایزه از چهار جایزه مهم آمریکا در زمینه سرگرمی (امی، گرمی، اسکار و تونی) را کسب کنند. این جوایز متعدد گواه بر توانایی های استثنایی او در هنر بازیگری و پیوستگی او در ارائه نقش های به یاد ماندنی است.

سوالات متداول

آیا کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو با هم ازدواج کرده اند؟

خیر، کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو هرگز با یکدیگر ازدواج نکرده اند. آن ها همواره یک دوستی بسیار نزدیک و عمیق داشته اند که بیش از دو دهه به طول انجامیده است. شایعات مربوط به ازدواج آن ها بی اساس است و آن ها بارها این موضوع را تکذیب کرده اند.

رابطه کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو چیست؟

رابطه کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو یک دوستی بسیار قوی و پایدار است. آن ها یکدیگر را بهترین دوست خود می دانند و در طول سالیان متمادی از یکدیگر حمایت کرده اند. این دوستی پس از همکاری در فیلم های «تایتانیک» و «جاده انقلابی» عمیق تر شد.

همسر کیت وینسلت کیست؟

همسر فعلی کیت وینسلت، ادوارد آبل اسمیت است که در سال ۲۰۱۲ با او ازدواج کرد. او پیش از این با جیم تریپلتون و سم مندس ازدواج کرده و از هر دو طلاق گرفته بود. زندگی شخصی وینسلت شامل سه ازدواج رسمی بوده است.

کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو در چه فیلم هایی با هم بازی کرده اند؟

کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو در دو فیلم مشهور با یکدیگر همبازی بوده اند: «تایتانیک» (۱۹۹۷) به کارگردانی جیمز کامرون و «جاده انقلابی» (۲۰۰۸) به کارگردانی سم مندس. شیمی قوی آن ها در این فیلم ها به محبوبیت رابطه دوستانه شان افزود.

آیا کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو فرزندی دارند؟

خیر، کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو هیچ فرزندی با یکدیگر ندارند. کیت وینسلت سه فرزند از ازدواج های قبلی خود دارد: میا تریپلتون از جیم تریپلتون، جو مندس از سم مندس، و بیر اسمیت از ادوارد آبل اسمیت.